spotkałem brzęczące łańcuchy ciszy, spotkałem je samotnie na ścieżce

krawędzie dnia zakląłem w pośpiechu, a kajdany  suną za mną 

niemocne moje myśli urosły balonami pewności , a te bezgłośne okowy.... kradną spokój

zmąciłem się bezkresem nocy, zakuty w ciemność księżyca

wyszedłem na ścieżkę spotkania, nie wiem kogo

obłapiłem mimochodem szosę życia, bezdomnym szlakiem podążę  w dyby nocy

Wielki i niezgłębiony jest spacer w deszczu.
Zachłanne krople burzy okrywają całunem wszelki byt
Wygasłe pioruny grzmią złowrogim echem
Świetliste letnie potoki kradną brud codzienności.
Oceany pomniejszych kałuż ogarniają nam stopy
Więżą nasze głowy powiewy strug
Ociężałe gniewem grzmoty miażdżą nam oczy
Kwitną zimnem dłonie nasze spragnione
Gniewne potoki błyskawic rozjaśniają
Nam myśli błogosławioną niewiedzą

krucho błysnęło złoto, radosna nadzieja i przyszłość
raźno się śmieje dzień, rozjaśniony białym złotem
błyskają strumienie planów
płyną radości codzienne
ufnością i pokorą wybrukowana przyszłość

Dzisiejsze słońce zapachniało łzawo przez chmury. Kwieciste karawany śniegowych niedobitków zanikają w ponurych strugach. Przenikające do szpiku ciepło zabiera im ostatnie czapy życia.
Dzisiejsze słońce łuną zza chmur kradnie im istnienie.
Ogólna wesołość, na pozornej stypie zimy.
Roztańczona w  radosnych błyskach woda, nie spodziewa się rychłego skucia, przez powracający mróz

Puszyste są sny o poranku. Puszyste i jasne, epatujące zielenią nocy
Mary przerywane strugami dźwięków niechcianej pobudki.
Klawisze żeber po kolei śpiewają jękiem westchnienia
Lepkie sny siłą usuwane z powiek gromadzą się tłumnie w zapomnieniu
Wypychane zapachem błogosławionej kawy dnia codziennego

Małe kwieciste złośliwości zostały ubrane w pozór fatum.

Małe wonne uśmiechy fałszem zaprawione

Umiłowana swoboda ducha w okowach wymuszeń

Wewnętrzne poczucie słuszności gwałtem zamknięte

Sztaby krat zamurowane milczeniem

Piękne słówka szyderczych korposzczurów

Końcem języka szukam napisu EXIT

błogosławione nieszczęścia codzienności

radosne trudy pokuty

piękno wynikłe ze skrwawionych zmęczeniem stóp

łzy szczęścia w podziękowaniu 

ciężar próśb na plecach

nieoczekiwane łaski szczęścia w bólu

Kwitną suche trzaski kłótni
Lekka zawierucha zdań
Spersonalizowany milczeniem foch
Samotność oczekująca zgody

Kapię kroplami słów
Na ból pustej kartki.
Przenikające spazmy słów
Puste krople bólu.
Krzyk mój bezgłośny
Przenikliwy jak całun
Szept mój echem niosący
I niepotrzebny Gniew dnia codziennego