Okrwawiły się moje myśli w chmurze dymu.

Chłodną czerń uśmiechniętego piękna

Ubrałem w leniwe słowa

Zaśpiew wzajemnej serdeczności 

Lekko wsparty dialogami 

Sine krople nocy zwisały podniebnie

Łagodnie sączyłem uśmiechy czerni

Łagodny uśmiechu Samotności. Podałem Ci kwiat mojego życia.
Łagodny uśmiech w samotności ze zwiędłą frezją.
Pamiętam ten dzień, gdy ostatnie objęcie było jeszcze żywe.
Śmierć nadeszła gdy spałem, a przez sen podałem Ci kwiat
moja jedyna Samotności

Codzienność we mgle. Lekki przesyt snu,
Otworzyłem swoje płuca na mgłę.
Lekki niedosyt lęku.
Chwile zagubione w pieszczotach kociego futra.
Szczęście zagubione w czasie, czas odnaleziony w domu.
Wymruczane pieszczoty kociego futra

Na płaskowyżu bólu codzienność czeka na moją śmierć. Każda chwila oczekiwania pieści mnie zwykłym lękiem. Ciemność pochłania mnie, oddech smutku. Codzienny spleen omotał moje lęki . Utul moje rozczochrane spojrzenia. Zatańcz na moich skroniach. Płynie obok mnie nurt szacunku. Mój płacz klęczy w ciszy nieprzystosowania. Każdy mój krok jest Zamarzniętym obłokiem wiatru, wędrowcem beznamiętnego BYĆ.
Lekko wsparłem swe czoło o korale świtu i zapłakałem

Zatopiłem się we łzach Nocy. Łagodne krople mroku oczyszczały moje złe imię. Lekko wsparty na ramionach mgły wszedłem w noc. Stąpałem po wilgotnych liściach, kontemplując ich prostotę w śmierci. Wszedłem w mrok świata.
Zakochałem się w bezsensie powrotów. Łatwo zagubiłem drogę pośród linii własnych brwi.
Jestem jak jedyne drzewo na polanie, oczernione od burz, pogięte wichrami, lecz ciągle wierne swojej niepowtarzalności

Zaplatam warkocze z ciszy. Smutny lepki wiatr tańczy ze mną.
Kradnę usmiechy jesiennych gwiazd
Zamroczone chwile zwątpienia wspierają skrzydła na mych skroniach.
Nieobecność Mamy wypaliła mi w oczach piętno szaleństwa.
Zatańczę więc po raz pierwszy w obecności wiatru, opleciony cichymi warkoczami pośród gwiazd

Weź mnie za rękę. Poczuj rytm moich myśli, Weź mnie za rękę a pokażę Ci jak wygląda żal.
Zwykłe niecodzienności z łatwością biorą odwet za lata lekceważenia i biczują mnie  radością życia.
Weź mnie za ręce i całuj nadgarstki do krwi ostatniej, a błękit twojego uśmiechu zerwie mi twarz.
Wezmę wtedy maskę posmiertną żalu, postawię jej styropianowy katafalk na równinie ognia.
Całuj moje codzienności w niewiadomym celu, po prostu całuj je pieszcząc wiatrem płaczu.
Wezmę cię na ręce i przeniosę przez próg świata, a potem zanurzymy sie w zapomnieniu, bezpamięci zwykłego dnia

Zostawiłem w Twych dłoniach moje losy.
Naokoło mnie pustka tłumu.
Niech mi się stanie według Woli.
Siedzę z głową w chmurze a milczenie jest samotnością.
Samotnym spotkaniem w tłumie

Zabłądziłem wczoraj za zasłonkę, uciekając przed fałszowaną gitarzystką i zapadłem się w niezwykłe trójgłosowe wokale.
Zasłona ta była moją drogą przez Morze Czerwone.
Czysta radość śpiewu zatarła ślady przejścia

Rozpustne łyki herbaty wypijanej nocą, ukojenie w ogniu suchych spazmów. Dłonie zwarte w modlitwie wokół kubka, dłonie będące modlitwą w goryczy mroku.
Lekki zapach rozpusty z okiem cytryny jak słońcem, choć noc syczy za oknami.
Łaskawe porcje miodowo-kwaśnej goryczy, rozparcelowane na poszczególne małe ceremonie.
Herbata powoli dnieje, przyplątał się więc czas, na czujny sen bez ukojenia

Pierwsze przebłyski zorzy wysłały moje nienasycone słowami usta  w monotonie snu.
Każdy rytm gestu, każde zdanie repliki, proste zwykłe uśmiechy, zawiązały wokół mnie bezpieczny kaftan rozmowy. A bezlitosny poranek wyrył mi pod powiekami nakaz powrotu.
Piękna jak zraniona łania, proste piękno w pytaniach. Zachłanne słowa, plączące myśli.
Piękna jak noc jesienna, rozmowa w powtórnym pożegnaniu zamknięta

Zaśnieżone polany snu, które mi się objawiły, wraz z całym natręctwem myśli
Muzyka tętniąca niepokojem, lekkim uniesieniem duszy ponad rzeczywistość
Cała awangarda moich zmysłów naprężyła strunę pragnień i rozsypały się wokoło jagody doznań
Zakończyłem w ciszy przedsennej cichym szeptem modlitwy

Zapachniał jesienią dzisiejszy wieczór
Niecierpliwe oczekiwanie Zmierzchu
Płomienny nieuchronny mrok obejmował horyzont
Na to zajasniały suche krople strachu pod powiekami