Małe kwieciste złośliwości zostały ubrane w pozór fatum.

Małe wonne uśmiechy fałszem zaprawione

Umiłowana swoboda ducha w okowach wymuszeń

Wewnętrzne poczucie słuszności gwałtem zamknięte

Sztaby krat zamurowane milczeniem

Piękne słówka szyderczych korposzczurów

Końcem języka szukam napisu EXIT

błogosławione nieszczęścia codzienności

radosne trudy pokuty

piękno wynikłe ze skrwawionych zmęczeniem stóp

łzy szczęścia w podziękowaniu 

ciężar próśb na plecach

nieoczekiwane łaski szczęścia w bólu

Kwitną suche trzaski kłótni
Lekka zawierucha zdań
Spersonalizowany milczeniem foch
Samotność oczekująca zgody

Kapię kroplami słów
Na ból pustej kartki.
Przenikające spazmy słów
Puste krople bólu.
Krzyk mój bezgłośny
Przenikliwy jak całun
Szept mój echem niosący
I niepotrzebny Gniew dnia codziennego