Wielki i niezgłębiony jest spacer w deszczu.
Zachłanne krople burzy okrywają całunem wszelki byt
Wygasłe pioruny grzmią złowrogim echem
Świetliste letnie potoki kradną brud codzienności.
Oceany pomniejszych kałuż ogarniają nam stopy
Więżą nasze głowy powiewy strug
Ociężałe gniewem grzmoty miażdżą nam oczy
Kwitną zimnem dłonie nasze spragnione
Gniewne potoki błyskawic rozjaśniają
Nam myśli błogosławioną niewiedzą

krucho błysnęło złoto, radosna nadzieja i przyszłość
raźno się śmieje dzień, rozjaśniony białym złotem
błyskają strumienie planów
płyną radości codzienne
ufnością i pokorą wybrukowana przyszłość