Ballada gasnącej świecy i zawarte w niej marzenia
Opowieść przemijania
Kalambury życia chaotycznie splątane
Ballada przemijania w wygasłym ogniu marzeń

świetliste powietrze oparte o skraj grudnia

wielebna cisza dnia

spojrzenia wytarte do sucha o kocie futro

ciche mruczanki za dnia

pojedyncze przebłyski radości

pokazują swoje oblicza na przełomie roku

klejnoty myśli poukładane w stosy
odkurzane marzenia i nadzieje
wydobyty skarb zamierzchłej niepamięci
ukazuje zbutwiałe szaty przeszłości

powbijam w siebie życie gwoździami symboli

pozalepiam rany łzami słońca

odwieszę na kołek płaszcz rozpaczy

pozostanie nicość bezimienna i strach

podszyte wzajemnością złudzenia, kwilące w bólu teraźniejszości
piękno zabite życiem, wezwano mnie na stracenie
wstałem i wyszedłem na drogę, sam na sam z horyzontem
powstałem jak z życia do zmartwychwstania
chwile nieobecności w katordze, chwile nieobecne w życiu
katorga powszedniej sekundy, męczarnia sekund
ból przenikający jaźń, świadomość nerwów w zatraceniu

Nieświadome przenikanie na drodze krwi

Nieświadome życie na wewnętrznej stronie samotności

Izolacja w tłumie, na krwawej ścieżce

Krew życia jest drogą przesiąkniętą samotnością

Potępienie jęków pośród nocnej głuszy
Zimne echo przedświtu
Zaklęty w ustach oddech, bezwodne pragnienie
Pieszczotą potu znaczone chwile
Krwawe potępione głosy przedświtem gnębione

W głuchej beznadziei świtu tkwi sen
Zaparty o krawędzie zmęczenia
Kwilący żałośnie resztkami świadomości.
Złowrogie tykanie mordercy zwiastuje moment przebudzenia

Gwiazdy bezlitośnie ukryte, za całunem wiatru

Rozchełstane na drzewach chmury

Zawieje oparte o ziemię śnieżnym całunem

Rozpalone gorączką oblicze przedzimia

Wałęsa się po zakamarkach miasta

Wyśpiewując modlitwy na dziurawych parkanach

Kasjopejo moich bezsennych nocy
Afrodyto zamieci śnieżnej
Kalliope unurzana w doznaniach autyzmu
Złóżcie hołd mych myśli Kassandrze

suche widmowe dni grudniowe

sucho w oczach 

sucho w gardle

mokro w butach

zielono-różowe wspomnienia

sny lepią się do oczu 

z zanadrza czaszki wyłażą demony niepokoju

codzienne małe złudzenia
dzień powszedni w alienacji
najwyższa z form samotności
krew i dusza mego życia
spojrzałem dziś w oczy szaleństwu lustra
wejrzałem w źrenice indywidualizmu
samotność rysów twarzy objęła moje małe obłędy
rozpacz wynikła z błyszczącego odbicia przenika ściany jaźni
zwykły dzień podszyty poranną kawą zabija
prowadzi w kierunku jedynym prawdziwym
mroczna pani zbyt wolno piłuje łańcuchy w kajdanach życia
gdy wyzwolenie jest na wyciągnięcie brzytwy
chwytam się jej biorąc kolejny haust życia

Samotnie tańczę na wietrze. Muzyka płonie we mnie.
Wychodząc na przeciw wspomnieniom, wsparty na złudzeniach
leniwie przeciągam lubieżnie językiem po marzeniach.
Ogień muzyki ogarnął moje złudzenia o nocy bez świtu
Zagarniam popioły przeszłości na ołtarz niepamięci
Wezwałem ogień muzyki  na pohybel przeciwnościom losu

Wzniosła cisza oczekuje snu. Minuty zamieniają się w godziny, wysłuchuję kroków zimy.
Pojedyncze pocałunki wiatru okładają mnie deszczem.
Znieważone uśmiechem piętno nocy.
Życie skończone przekleństwem w samotności