męczarnie oddechu kwitną krwią dnia powszedniego
zielone lodowe otchłanie marzeń, spokojnie kołyszą się na pajęczynie duszy
bez słów pojednania ogarnia nas mrok, tchnienie lęku
kolejne wersje mojej śmierci wędrują po łąkach wyobraźni

oddech nocy niczym wirtuoz

skrzypce ciała wibrują nieznacznie

muzyka tworzona w ogniu zmęczenia

rzeźbią się wytrwale bruzdy

świt zbiera żniwo mojej krwi

Czerń życia oplotła moje stopy, plącząc kroki. Dookoła mroki rozmów pośród śmiechów.
Ciepły kojący legion ciszy dawno znikł
Wejście do przedsionka jaźni zapieczętowano.
Cierpki posmak niedospanych nocy, mrocznych rozmów w łagodnym uśmiechu Nocy

Głuche wezwanie błękitu, ostateczność jest blisko. Chwile nieznaczne przed pocałunkiem mrocznej Pani. Mokry jesienny grób stoi jeszcze pusty na wzgórzu osiągniętej samotności.
Oczekiwanie na wezwanie Wieczności.
Zostawiam za sobą wiosenno-letnie złudzenia, stojąc nad otchłanią.
Kamienne kajdany Wichru podcięły moje marzenia. Upadek na skraju Otchłani pozbawił mnie złudzeń.
Zaśpiew mroku nadciąga nieubłaganie.
Czuję jego leniwe łaskotanie na ramieniu

Balansując na ostrzach słów, przedarłem się przez zwarte szyki konwersacji. Połamałem ostrza pikom obelg, a miecz riposty odsłonił mi widok na łąki zagłady.
Mała zwycięska potyczka w wyniszczającej wojnie życia

Klekot dziurawych butów powrotnych pośród zapachu pieczywa rozwożonego porankiem.
Klekot ciszy zawartej w poranku.
Tępy uśmiech zmęczenia w oczekiwaniu sennej lekkości.
Wrażenie wszechogarniającego świtu, zabójcy bezlitosnego w nocnej melodii osamotnienia.
Zaparty oddech brzasku, groźnie wzmagany klekotem dziurawych butów, poganiany z oddali kolejnym blaskiem zmierzchu

Szeleszczą  szeptająco rozmowy. Śmiech jest pękniętą ciszą
Westchnąłem na skraju dnia w cichym powrocie domowym.
Smutek w pocieszeniu zachłannie tulony.
Błyszczą usta zachłannie wsłuchane w ciszę uśmiechu
Zmrużone oczy we mgle rozmowy.
Szeleści listo-opadem mroźna noc

Płonie deszcz na parasolach.
Duszne pęta wody.
Klei się deszcz do płaszczy
Mokre bicze zimna.
Strugi kajdan u stóp
Łagodne objęcie deszczu

Pamiętam te chwile urocze, snu pozbawione. Zawarte w wieczności rozmowy. Ciepły zapach jesieni.
Nieobecne w czasie istnienie.
Ręka przy ręce niby razem, a jednak osobno,
Oddech przy oddechu łącząca się para wodna we wspólnym tańcu.
Pamiętam jesień uniesień, bezczas bliskości, rozmowy zawieszone w jesiennym zapachu

Powołałem kwiaty mych z złudzeń na zasiew.

Miękkimi krokami omijałem nijakość.

Powołałem kwiat mej pustki na zatracenie.

Sieroce złudzenia indywidualizmu

Ostrożnie omijam ludzką nijakość